Wstęp
Od dawna ludzie widzieli wzbogacenie swego życia i przebudzenie się do swojej pełnej natury w duchowych praktykach, takich jak: modlitwa, medytacja, dyscyplina ciała-umysłu, służba, rytuał, wspólna liturgia, święty-dzień, obserwowanie pór roku i obrządek przejścia. „Pierwotna praktyki religijne” są uważane lub szczególnie chętnie używane, jako przynoszące wyjątkowe stany świadomości, takie jak bezpośrednie doświadczenie boskości lub kosmicznej jedności.
W każdej społeczności są tacy, którzy czują się wezwani, aby towarzyszyć innym na ich duchowych ścieżkach, i tórzy znani są jako duszpasterze, rabini, pastorzy, kuranderos, szamani, księża lub jeszcze inaczej. Nazywamy takich ludzi „przewodnikami”- są oni doświadczeni w jakiejś praktyce, znający dziedzinę, i by ułatwić duchowe praktyki innych. Przewodnik nie potrzebuje legitymować się wspaniałą lub określoną wiedzą z tego tematu.
Praktyki duchowe, szczególnie pierwotne praktyki religijne, niosą ryzyko. Dlatego, gdy ktoś decyduje się, aby praktykować w towarzystwie przewodnika, oboje podejmują szczególną odpowiedzialność. Rada Duchowych Praktyk proponuje następujący kodeks praw etycznych dla tych, którzy służą jako duchowi przewodnicy.
1. Intencja
Duchowi przewodnicy mają praktykować i służyć w sposób, który udoskonala świadomość, empatię i mądrość.
2. Służenie społeczeństwu
Duchowe praktyki mają być zaplanowane i prowadzone w sposób, który szanuje powszechne dobro, z należną uwagą na ogólne bezpieczeństwo, zdrowie i porządek. Ponieważ podwyższona świadomość uzyskana z duchowych praktyk może katalizować pragnienie osobistej lub społecznej zmiany, przewodnicy powinni wykazywać szczególną troskę, aby pomagać ukierunkowywać energie tych, którym służą, jak i swoją własną, w sposób, który odbija kochającą uwagę w stosunku do wszelkiego życia.
3. Służenie jednostkom
Duchowi przewodnicy powinni respektować i starać się zachować niezależność i godność każdej osoby. Uczestnictwo w jakichkolwiek pierwotnych praktykach religijnych musi być dobrowolne i opierać się na wcześniejszym uprzedzeniu i przyzwoleniu (zgodzie) danemu indywidualnie przez każdego uczestnika w czasie, gdy znajduje się w zwykłym stanie świadomości. Ujawnienie powinno zawierać, jako minimum, rozmowę na temat każdego elementu praktyki, który mógłby być widziany jako powód przynoszący fizyczne lub psychiczne ryzyko. W zczególności, uczestnicy muszą być ostrzeżeni, że doświadczenie pierwotnych religii może być trudne i dramatycznie transformujące. Przewodnicy powinni zrobić odpowiednie przygotowanie, aby chronić zdrowie i bezpieczeństwo uczestników podczas praktyk duchowych i pomocnicy powinni być zrozumiani i zaakceptowani przed rozpoczęciem każdej sesji. Odpowiednie zwyczaje poufności (zachowania tajemnicy) powinny być wprowadzone iszanowane.
4. Kompetencja
Duchowi przewodnicy powinni towarzyszyć tylko przy takich praktykach, do których mają kwalifikacje udzielone przez doświadczoną osobę oraz przez ćwiczenie i edukację.
5. Uczciwość
Przewodnicy duchowi powinni starać się być świadomi tego, jak ich własny system przekonań, wartości, osobiste potrzeby i ograniczenia wpływają na ich pracę. Podczas praktyk pierwotnych religii, uczestnicy mogą być szczególnie podatni na sugestie, manipulacje i wykorzystanie; dlatego przewodnicy ślubują (uroczyście przyrzekają) chronić uczestników i nie pozwolić nikomu wykorzystać tej podatności na zranienie w sposób, który by zranił uczestników lub kogoś innego.
6. Cicha obecność.
Aby zabezpieczyć się przed raniącymi skutkami osobistych i organizacyjnych ambicji, duchowym społecznościom zazwyczaj pozwala się rozwijać przez przyciąganie, a nie przez aktywną promocję.
7. Nie dla zysku
Duchowe praktyki powinny być prowadzone w duchu służby. Duchowi przewodnicy powinni starać się dać miejsce uczestnikom bez względu na ich możliwość zapłaty lub złożenia daru.
8. Tolerancja
Duchowi przewodnicy powinni praktykować otwartość i szacunek w stosunku do ludzi, których wierzenia są oczywistym zaprzeczeniem ich własnych.
9. Superwizja
Każdy przewodnik powinien szukać rady innych przewodników, aby upewnić się czy jej lub jego praktyki mają korzystny wpływ na zdrowie i powinien proponować radę, gdy jest potrzebna.
Wersja do rozpowszechniania. http://csp.org/code.html